Biblioteka rodziców

Biblioteka

: Kasia.M; Biblioteka rodziców; 02 październik 2023; Odsłony: 35; Rating:

( 0 Rating )

Wysoko wrażliwe dzieci - jak je zrozumieć?

Skąd bierze się wysoka wrażliwość u dzieci i co jest jej przyczyną? Wysoka wrażliwość to nie choroba, to nie zaburzenie. Wysoka wrażliwość dziecka nie wynika z błędów wychowawczych opiekunów. Wysoka wrażliwość nie jest oznaką złego charakteru dziecka. Wysoka wrażliwość to cecha układu nerwowego, która w różny sposób przejawia się w codziennym funkcjonowaniu wysoko wrażliwej osoby. "

BY LEPIEJ ZROZUMIEĆ

Osoby wysoko wrażliwe są bardzo wyczulone na nawet subtelne bodźce, szczególnie te sensoryczne, ale nie tylko. Ujawniają tendencję do głębokiego przetwarzania, czyli dużą skłonność do refleksji, wykazują duży poziom reaktywności emocjonalnej, czyli wrażliwości na bodźce i zazwyczaj są bardzo empatyczne. "

Pierwszą ważną informacją dla rodziców i opiekunów wychowujących wysoko wrażliwe dziecko jest właśnie taka: “To nie twoja wina”. I w zasadzie nie o to chodzi, by szukać winnych. Wręcz przeciwnie. Chodzi raczej o uważne przyglądanie się wysoko wrażliwemu dziecku i takie zatroszczenie się o nie, aby mogło jak najlepiej wykorzystać swój potencjał. Jeśli uda nam się w pewnym zakresie dostosować środowisko, w jakim funkcjonuje dziecko do jego potrzeb, możemy uzyskać znaczącą, korzystną zmianę w zachowaniu dziecka."

JAK FUNKCJONUJE WYSOKO WRAŻLIWE DZIECKO"

Dla większości dzieci świat wydaje się interesujący, fascynujący, pociągający, ale dla dzieci wysoko wrażliwych może on być przede wszystkim pełen niespodzianek, niewiadomych, nowości. Reakcja takiego dziecka może być porównana do reakcji na gorące żelazko- boję się, że ten świat może mnie “poparzyć”. Bywa, że w tym świecie jest dla mnie za jasno, za głośno, zapachy są zbyt intensywne, dotyk wydaje się mało przyjemny. Idąc dalej- strach przed tym, co nowe i nieznane- prowadzi do rozdrażnienia, pobudzenia, niepokoju, płaczu czy krzyku. Bardzo trudno uspokoić wtedy wysoko wrażliwe dziecko. Kolejną z trudności będzie również przerwanie jednej czynności i przejście do innej, zaproponowanej przez kogoś innego. Można się wtedy spotkać z oporem, negatywnym nastawieniem. Unikanie kontaktu wzrokowego, a nawet ucieczka przed osobami nieznajomymi to następna z oznak funkcjonowania wysoce wrażliwego dziecka. ">

Adaptacja w przedszkolu może się przedłużać i być trudniejsza u wysoko wrażliwych dzieci. Będzie się objawiać płaczem z powodu rozłąki z rodzicami. Preferowana zabawa indywidualna, jeżeli ktoś będzie zapraszał do zabawy, dziecko wysoko wrażliwe będzie odchodzić. Najlepszym, co można podarować wysoko wrażliwemu dziecku jest czas. To właśnie czas ma tutaj największą moc sprawczą. Dziecko potrzebuje czasu, aby przetworzyć nowe bodźce. Potrzebuje kilka razy przeżyć dane doświadczenie, by je zasymilować i w przyszłości móc odczuwać komfort w danej sytuacji."

JAK WEJŚĆ DO ŚWIATA WYSOKO WRAŻLIWEGO DZIECKA- porady dla rodziców"

Uwolnij dziecko od łatek: “niegrzeczne”, “nieposłuszne”, “trudne”- spójrz na nie jak na małego człowieka, któremu jest wyjątkowo trudno odnaleźć komfort w określonej sytuacji i rozpoznać oraz zakomunikować własne potrzeby.
Daj dziecku czas- pozwól mu dłużej przywykać do nowej sytuacji. W miarę możliwości pozostaw mu pewną swobodę- niech dołączy, gdy będzie gotowe.
Pamiętaj, że wysoko wrażliwe dziecko potrzebuje więcej powtórzeń, by przekonać się do wszelkich nowości- nowego miejsca, osób, zabawy itd.
Zadbaj o pewien zakres rutyny, powtarzalności w ciągu dnia.
Wytyczaj jasne, a zarazem elastyczne granice- uprzedzaj dziecko o nadchodzących zmianach formułując komunikaty i polecenia (nie zaprzeczaj), wzmacniaj pozytywnie.
Pozostawaj krok za dzieckiem- obserwuj je, wyłapując gotowość do współpracy, nie narzucaj się.
Chroń dziecko przed nadmiarem bodźców i przestymulowaniem- bo gdy dziecko jest małe nie potrafi jeszcze efektywnie pokierować swoją aktywnością, selekcjonować bodźców.
Zatroszcz się o rozwój emocjonalny i społeczny dziecka- pamiętaj, że wysoko wrażliwe dziecko jest bardzo emocjonalne i empatyczne; z łatwością przejmuje emocje innych osób i może intensywnie je przeżywać. Wspieraj dziecko, gdy mocno doświadcza emocji; pomóż mu je nazwać, opisać, a następnie odreagować w bezpieczny sposób. Stwarzaj dziecku okazje do nawiązywania kontaktu z rówieśnikami- delikatnie zapraszaj je do wspólnej zabawy.
Miej na uwadze, że wysoka wrażliwość u dzieci może częściej wiązać się z zakłóceniami procesów przetwarzania sensorycznego (integracji sensorycznej). Należy wtedy skonsultować się ze specjalistą.

Źródło: Miesięcznik “Bliżej Przedszkola” nr 11.242/2021,
"Dziecko wysoko wrażliwe. Jak je mądrze wychować i wspierać" Urszula Sołtys- Para.

: Kasia.N; Biblioteka rodziców; 02 październik 2023; Odsłony: 23; Rating:

( 0 Rating )

#dbamomojzasieg Korzyści wynikające ze wspólnego spożywania posiłków.

FB IMG 1696272236179

: Kasia.M; Biblioteka rodziców; 01 wrzesień 2023; Odsłony: 43; Rating:

( 0 Rating )

O sposobach zmniejszania stresu adaptacyjnego u dzieci. Wskazówki i porady dla rodziców.

Młodsze przedszkolaki bronią się przed przebywaniem w obcym miejscu i nie pomagają zapewnienia: Niedługo przyjdę..... Im dłużej dorosły tak mówi, tym gorzej. Wypowiadane słowa oznaczają dla dziecka jedno - obawę przed czymś nowym i niebezpiecznym. Dlatego wystraszony przedszkolak kurczowo trzyma się ręki mamy, płacze i błaga: Nie zostawiaj mnie.... Starsze dzieci podobnie przeżywają rozstanie z najbliższymi tylko nie manifestują swoich przeżyć tak ostro, jak ich młodsi koledzy. Są pełne niepokoju, spięte, mocno trzymają się ręki rodzica i starają się panować nad emocjami. Bólu spowodowanego rozstaniem nie da się uniknąć. Dziecko bez względu na wiek jeszcze długo źle będzie znosiło rozłąkę z rodzicami.

Można złagodzić dziecięcy dramat jeżeli system wychowawczy stosowany przez rodziców sprzyja dobremu przystosowaniu się dziecka do nowych warunków. Kłopot w tym, że skutki wychowania rodzinnego obserwuje się w momencie, gdy dziecko po raz pierwszy zjawia się w przedszkolu. Nie da się już cofnąć błędów wychowawczych i dziecko jest takie, jakie jest. Warto więc skupić się na sposobach łagodzenia dramatu rozłąki i przystosowania się do nowych warunków. Oto kilka skutecznych sposobów rozwiązania tego problemu.

Raz podjęta decyzja powinna być konsekwentnie realizowana

Rodzice muszą być przekonani, że pójście dziecka do przedszkola jest decyzją najlepszą zarówno dla nich jak i dziecka. Nie mogą w obecności swojego dziecka analizować, rozważać, dyskutować a temat, które przedszkole jest dobre, a które złe lub w którym jest dobra pani, a w którym zła. Jeżeli chcemy aby dziecko przyjęło naszą decyzję bezwzględnie nie możemy okazać mu naszego wahania i naszych wątpliwości. Nie należy też pytać dziecka trzyletniego a nawet czteroletniego: Czy chcesz chodzić do przedszkola?....., Czy chcesz w przedszkolu bawić się z dziećmi?..... A co zrobicie, gdy dziecko powie, że nie chce. Takich i podobnych pytań się małym dzieciom nie zadaje. Przecież to nie ono, tylko my dorośli, decydujemy o wszystkim, co jest dla niego dobre. Na pewno trzeba dziecko oswoić z myślą pójścia do przedszkola, do dzieci i cierpliwie tłumaczyć: Mama chodzi do pracy..... Tatuś też chodzi do pracy...... Siostra chodzi do szkoły a brat do żłobka...... W domu nikogo nie ma i dlatego ty musisz chodzić do przedszkola......

Pozytywnie nastaw dziecko do przedszkola

Opowiadaj dziecku tylko dobrze o przedszkolu (szczególnie akcentując słowo przedszkole) np. tak: W przedszkolu jest dużo dzieci, które się bawią kolorowymi zabawkami. Pani ogląda z dziećmi książeczki, czyta wierszyki, buduje z klocków wieże i garaże dla samochodów. W przedszkolu jest bardzo wesoło i przyjemnie, dlatego wszystkie dzieci chcą chodzić do przedszkola i ty też tam będziesz chodził. Bywa też tak, że rodzice nie radząc sobie z dziećmi w różnych sytuacjach, straszą przedszkolem i nauczycielką mówiąc: Nie chcesz to nie jedz, jak pójdziesz do przedszkola to ona (pani nauczycielka) wszystkiego cię nauczy - jedzenia też..... Zobaczysz, jak pójdziesz do przedszkola to szybko będziesz sprzątał zabawki i nikt ci nie pomoże..... .Już niedługo pójdziesz do przedszkola i tam się nauczysz słuchać.... itp. Efekt takiego straszenia jest natychmiastowy - dziecko się uspokaja i grzecznie idzie z dorosłym. Dopiero w chwili, gdy trzeba je zostawić pod opieką osoby trzeciej w obcym miejscu dziecko pamiętając tamte zagrożenia broni się z całych sił, bo tamte „obietnice" potraktowało poważnie. Wypowiadanie takich uwag skutecznie zniechęci dzieci do nauczycielki i do przedszkola. Wywoła zupełnie niepotrzebnie dodatkowy stres utrudniający pierwsze kontakty z nauczycielką i nasili niepokój w pierwszych dniach pobytu w przedszkolu. Dobrze jest też powiedzieć dziecku kto będzie je zaprowadzał a kto odbierał i zawsze należy dotrzymywać słowa.

Naucz dziecko samodzielności

Pierwsze dni pobytu dziecka w przedszkolu to duży stres. Przy braku samodzielności jeszcze bardziej nasilony. W dziecku pojawia się więc niepokój: Czy pani tak, jak mama wytrze pupę?..... Czy podciągnie majtki....., Czy nakarmi?...., Czy ubierze w szatni....? itd. Aby go choć trochę zminimalizować należy zadbać o to, aby dziecko samo (na miarę swoich możliwości) radziło sobie w takich sytuacjach jak: zgłaszanie potrzeb fizjologicznych, samoobsługa w toalecie (wycieranie pupy, podciąganie majtek, spuszczanie wody), ubieranie się i rozbierania w sali (szatni) a także siedzenie podczas posiłku przy stole, trzymanie łyżki i jedzenie. Te czynności są do wykonania przez małe dziecko, o ile tylko pozwoli mu się je wykonywać w domu samodzielnie. Dlatego w pierwszych dniach pobytu dziecka w przedszkolu należy zadbać o wygodne luźne ubranie nie wymagające zapinania guzików, pasków przy spodniach, zasuwania suwaków, sznurowania butów i wiązania ich na kokardki. Dobrze byłoby razem z dzieckiem wybrać rzeczy, które po raz pierwszy zabierze ze sobą do przedszkola (pidżama, kapcie) w tym także ulubioną maskotkę, która pomoże mu przetrwać ten trudny czas.

Nie wprowadzaj atmosfery pośpiechu, tylko czule ale stanowczo żegnaj się z dzieckiem

Nie wskazane jest przyprowadzanie dziecka do przedszkola w ostatniej chwili, gdyż pospiech podczas rozbierania i zniecierpliwienie temu towarzyszące wprowadzają dziecko w stan niepokoju i pobudzenia. Spiesząc się nie mamy czasu na uśmiech, ani na pochwałę. Sami je wtedy rozbieramy, sami układamy ubranka w szafce a potem dziwimy się i narzekamy, że dzieci samodzielnie nie podejmują takich działań. Przecież zachowując się w ten sposób skutecznie je do tego zniechęcamy. Pożegnanie z dzieckiem ma być czułe ale krótkie. Nie należy pytać dziecka: Czy mogę już iść....., Szybciej się rozbieraj bo zaraz idę ....... Dziecko nie ma poczucia czasu dlatego zapewnienia typu: Zaraz po ciebie przyjdę.... Tyko chwilkę pobędziesz i zaraz wrócę... . Idę do sklepu żeby ci coś kupić... nie mają dla tak małego dziecka żadnego znaczenia. Zdecydowanie lepiej jest powiedzieć tak: Przyjdę po ciebie po leżakowaniu.... Jak zjesz podwieczorek będę na ciebie czekała w szatni.... Taka informacja jest dla dziecka zrozumiała bo wie, że jak zje obiad, wstanie z leżaka to mama będzie na niego czekała. Bardzo ważne jest dotrzymywanie słowa. Daje ono dzieciom poczucie bezpieczeństwa i zarazem pewność, że rodzic przyjdzie. Dzieci o zachwianym poczuciu bezpieczeństwa w dramatyczny sposób rozstają się z najbliższymi i rozpacz trwa dużo dłużej.

Przyzwyczajaj dziecko do przedszkola stopniowo

Małe dzieci szybko się męczą z powodu nadmiaru wrażeń i hałasu. Dlatego do przedszkola należy je przygotowywać poprzez stopniowe wydłużanie czasu pobytu. Pamiętać trzeba jednak o tym, że nadejdzie taki dzień w którym dziecko będzie musiało zostać dłużej przebrać się w pidżamkę i położyć się po raz pierwszy na leżaku. Nadejdzie taki dzień w którym będą protestowały i płaczem wyrażały sprzeciw.

Pluszowa zabawka pomoże przetrwać trudny czas

Każde dziecko ma w domu swoją ukochaną pluszową zabawkę. Może jest nią pluszowy miś, sfatygowany koziołek, czarno - biały piesek z nadszarpniętym uchem. Łatwiej będzie przeżyć rozstanie z rodzicem i chętniej dziecko wejdzie do sali zabaw trzymając pod pachą swojego pluszaka. Zabawka będzie przypominała dom rodzinny. Pamiętać należy o tym, żeby nie wsuwać do kieszonki dziecka malutkiej zabaweczki np. z jajka niespodzianki łatwo można ją zgubić, połknąć i rozpacz się powtórzy. Do przedszkola również nie należy przynosić zabawek bardzo atrakcyjnych i zarazem drogich. Nauczycielka całą uwagę skupia przede wszystkim na dzieciach i nie może pilnować zabawek. Jeżeli w sali pojawia się jedna nowa i atrakcyjna zabawka wszystkie dzieci chcą się nią bawić oczywiście w tym samym czasie. Rodzą się wówczas konflikty a małym dzieciom trudno jest zrozumieć słowa: Poczekaj..., Za chwilę... Jak Kasia skończy zabawę to wtedy ty się pobawisz.

Poświęć dziecku więcej czasu niż zwykle

Pierwsze dni pobytu dziecka w przedszkolu to trudny okres dla rodziców i dzieci. Dlatego szczególnie w tym czasie należy dziecku okazać więcej zainteresowania niż zwykle. Trzymając na kolanach zapytać: Co robiłaś dzisiaj w przedszkolu?..... , Z kim się bawiłeś?..... , Jak na imię ma twój kolega?..... Odpowiedzi na pytania typu: Co dzisiaj jadłeś na obiad?....., Czy wszystko zjadłeś co pani ci nałożyła?....., Czy pani cię karmiła?.... Dlaczego wszystkiego nie zjadłeś?.... itd. są ważne tylko dla rodziców nie dla dziecka. Dlatego proszę się nie dziwić, że ono nie potrafi na nie odpowiedzieć. Na te i inne pytania rzetelnie odpowie nauczycielka a więc ją o to pytaj. W rozmowie z dzieckiem nacisk należy położyć na jego samopoczucie w przedszkolu, relacje z kolegami, podejmowane zabawy oraz na zaradność życiową. W tym trudnym czasie należy okazywać dziecku w szczególny sposób zainteresowanie, miłość i czułość. Częściej niż zwykle należy je przytulać, wyrażać zadowolenie z najdrobniejszych osiągnięć ale nie nagradzać kupując kolejną zabawkę.

Nauczyciel przedszkola zna twoje dziecko - rozmawiaj z nim i ufaj mu

Dzieci po powrocie z przedszkola najczęściej opowiadają o różnych wydarzeniach, które miały miejsce w przedszkolu. Słuchaj wszystkiego z uwagą ale nie komentuj, nie pouczaj. Porozmawiaj z nauczycielką jeżeli pewne fakty i zdarzenia budzą twoje wątpliwości, wydają ci się niewiarygodne albo cię cieszą. Niektóre dzieci mają wybujałą wyobraźnię i rozbudzoną fantazję. Dlatego weź poprawkę na to co dziecko opowiada. Na pewno nie kłamie ale w razie wątpliwości skonfrontuj to co wiesz z nauczycielką. Ona udzieli ci informacji o twoim dziecku, jego rozwoju, postępach, kłopotach edukacyjnych i zachowaniu. Pomoże w ustaleniu przyczyn, doradzi jak im zaradzić a potem wspólnie ustalicie jednolity sposób postępowania. Tylko współpraca z nauczycielką oparta na wzajemnym zaufaniu przyniesie oczekiwane rezultaty. Zarówno młodszym przedszkolakom jak i starszym dzieciom trudno przystosować się do nowej sytuacji i nowych warunków. Mam nadzieję, że e rady i wskazówki pomogą przetrwać ten trudny dla wszystkich czas. Sukcesem dla rodziców i nauczycieli będzie ich skuteczność.

źródło: www.ore.edu.pl

Ewa Zielińska "O sposobach zmniejszania stresu adaptacyjnego u dzieci. Wskazówki i porady dla rodziców."

: Kasia.M; Biblioteka rodziców; 08 czerwiec 2023; Odsłony: 64; Rating:

( 0 Rating )

Kontakty z nieznajomymi - bezpieczeństwo dziecka

BEZPIECZEŃSTWO DZIECI W KONTAKTACH Z NIEZNAJOMYMI

Bezpieczny przedszkolak

Okres przedszkolny jest stosunkowo bezpieczny. Dzieci w tym wieku najczęściej pozostają pod opieką starszych. Tak naprawdę, jeśli tylko jest ktoś, kto kontroluje, gdzie dziecko jest i co w danym momencie robi, zagrożenie może być związane tylko z nieszczęśliwym wypadkiem. Zdarza się jednak, że dzieci się gubią. W czasie wakacji ma to najczęściej miejsce tam, gdzie przebywa dużo ludzi np. na plaży lub podczas zwiedzania. Pamiętaj, że za bezpieczeństwo przedszkolaka odpowiadają w pierwszej kolejności dorośli, a jeśli decydują się na pozostawienie go ze starszym rodzeństwem to tylko wtedy, gdy mają pewność, że maluch będzie pod stałą opieką. Dziecko w tym wieku nie ma jeszcze wystarczającego doświadczenia i rozeznania sytuacji, aby przewidzieć konsekwencje swoich działań.

Praktyczna rada

Dobrym rozwiązaniem jest kupienie dziecku nakrycia głowy w niespotykanym, jaskrawym kolorze. Wtedy wędrujący w poszukiwaniu rodziców maluch będzie zdecydowanie łatwiej widoczny wśród plażowiczów. Warto również nauczyć dziecko numeru telefonu do mamy lub taty albo, gdy nieoczekiwanie wchodzimy w tłum, napisać go długopisem na przedramieniu dziecka lub na specjalnym identyfikatorze noszonym jak bransoletka. Osoby, które zobaczą płaczące, zagubione dziecko będą wtedy mogły od razu zadzwonić i poinformować rodziców o jego odnalezieniu.

Czy Twoje dziecko potrafi odmówić, kiedy ktoś nieznajomy je czymś częstuje lub proponuje mu wspólne spędzenie czasu? Nie dać się przekonać obcej osobie, aby wpuściło ją do domu podczas nieobecności rodziców? Czy wie, że powinno głośno krzyczeć, wołać o pomoc, gdy osoba dorosła zaczepia je, sprawia mu ból lub budzi niepokój?

Odpowiednia opieka, rozmowa oraz nauka wybranych umiejętności może ochronić dziecko przed zagrożeniami ze strony obcych osób. Warto wpajać najmłodszym, jak powinni zachować się podczas spotkania z nieznajomym, pamiętając przy tym, że nie każde wiąże się z niebezpieczeństwem.

Naucz dziecko 3 kroków w kontakcie z podejrzanymi osobami:

Pierwszy krok – powiedz NIE i w razie potrzeby głośno krzycz.
Drugi krok – szybko odejdź od tej osoby.
Trzeci krok – poproś o pomoc innych dorosłych.

Omów z dzieckiem różne sytuacje np.:

Co zrobisz, kiedy się zgubisz – np. stój w miejscu i czekaj aż Cię znajdę, bo będę Cię szukać. Jak zgubisz się w supermarkecie, to podejdź do pani w kasie albo pana z ochrony i powiedz „zgubiłem się i potrzebuję pomocy”.
Co zrobisz, jak ktoś poprosi Cię, żebyś na chwilkę z nim poszła i obiecuje że pokaże Ci śliczne, małe pieski – powiedz NIE i szybko się oddal bez wchodzenia w dyskusję. Pamiętaj, że ja chcę zawsze o tym wiedzieć.
Co zrobisz, jeśli ktoś będzie Cię zaczepiał i nie będziesz umiał sobie poradzić – poproś o pomoc kogoś, kto będzie w pobliżu, powiedz głośno, że nie znasz tej osoby, a ona Cię zaczepia i nie wiesz, co zrobić.
Co zrobisz, jak ktoś będzie Cię częstował słodyczami – dziecku w wieku szkolnym można już bez problemu wytłumaczyć, że nie chcemy, aby brało jakiekolwiek słodycze od przypadkowo spotkanych osób.

Wszystkie te sytuacje mają jeden wspólny mianownik – dziecko ma się sprzeciwić dorosłemu. Dlatego kiedy my jako rodzice wymagamy od dziecka bezwzględnego posłuszeństwa, to trudno mu będzie krzyknąć i prosić o pomoc. Dziecko po prostu zrobi to, czego nauczyli je rodzice – posłusznie wykona polecenie bez najmniejszego sprzeciwu.

Określ kim jest nieznajomy

Warto zastanowić się, kim jest owy nieznajomy. Czy nieznajomym będzie pan Wiesio z pobliskiego zieleniaka, u którego mama kupuje owoce i warzywa, z którym zamienia przy okazji kilka zdań o pogodzie?

Czy nieznajomym będzie przypadkowo spotkana pani na przystanku, na którym dziecko czeka z tatą na autobus do szkoły? A może będzie to starszy pan w parku na ławce, który karmi kaczki i zaprasza dziecko, żeby pokarmiło razem z nim i daje mu kawałek chleba? Zanim rodzice będą się zastanawiać, jak przygotować dziecko do rozmowy z nieznajomym, warto, żeby ustalili z nim, kim jest taka osoba. Powiedzieli wobec kogo dziecko powinno zachować się ostrożnie i czy faktycznie tylko wobec osób nieznajomych? Przecież nie od dziś wiemy, że skrzywdzić dziecko mogą też osoby, które zna i którym ufa.

Jak reagować?

Kolejna refleksja dotyczy tego, jak dziecko powinno reagować. Na przykład kiedy pani spotykana od czasu do czasu na przystanku (nieznajoma?) zapyta, dokąd jedzie, chcąc rozpocząć miłą pogawędkę. Czy ma od razu uciekać co sił w nogach i wołać o pomoc? Przecież my rodzice też często rozmawiamy z nieznajomymi, a jesteśmy wzorem do naśladowania dla dziecka. Oczywiście że zadaniem rodziców jest zadbać o bezpieczeństwo dziecka. Tylko czy faktycznie mamy taką moc, aby sprawić, że nasze dziecko będzie zawsze bezpieczne?
Myślę, że to, na co warto postawić, to rozwijanie u dziecka poczucia, że potrafi myśleć samodzielnie i podejmować własne decyzje, że ma moc i kompetencje, żeby radzić sobie bez pomocy rodzica. Dlatego warto skupić się na nauczeniu dziecka dbania o swoje bezpieczeństwo.

Co może zrobić rodzic, aby nauczyć dziecko dbać o swoje bezpieczeństwo?

1. Szanować granice dziecka – pozwalać mu je określać w rodzinnym środowisku – bezpiecznym i akceptującym. Jak mówi Agnieszka Stein, każde dziecko ma wrodzony mechanizm, który zabezpiecza je przed skrzywdzeniem, zwłaszcza w relacji z obcymi osobami. Rodzice mogą zaobserwować, zwłaszcza u młodszych dzieci, że dziecko raczej niechętnie wchodzi w kontakt z dorosłymi, kiedy to nie ono samo go inicjuje. Z drugiej strony okazuje się, że dziecko nie ma kłopotu z tym, żeby samemu podejść, poprosić o pomoc dorosłe osoby. Sytuacja zmienia się, kiedy to obcy dorosły chce zainicjować kontakt z dzieckiem. Wtedy ono chowa się i odmawia nawiązania relacji. To jest sposób, w jaki dziecko dba o to, żeby nic złego mu się nie stało. Warto, żeby rodzice doceniali i wzmacniali ten mechanizm, właśnie szanując granice dziecka. Nie powinni zawstydzać go słowami: „co z Ciebie za dzikus”, „no przestań się wygłupiać, podaj pani rękę na powitanie”, „nie rób mi wstydu, jak Ty się zachowujesz” itp.

Co jeszcze znaczy szanować granice dziecka?

Nie zmuszać dziecka do uprzejmego reagowania na zaczepki ze strony obcych ludzi.
Wzmacniać poczucie sprawczości u dziecka, przyjmować i szanować jego NIE. Mówienie NIE to absolutna podstawa dbania o swoje bezpieczeństwo. Rodzice wręcz mają obowiązek przekazać dziecku, że ma prawo się sprzeciwić i powiedzieć NIE i nie przejmować się tym, że z tego powodu komuś będzie przykro lub że się obrazi czy pogniewa. Jednak aby dzieci potrafiły powiedzieć NIE innym dorosłym, muszą nabrać doświadczenia w mówieniu NIE bliskim osobom, czyli rodzicom, dziadkom, ciociom itp. To NIE dziecięce dotyczy bardzo wielu spraw, np. nie zmuszania do przytulania się, dawania całusów tym osobom, za którymi dziecko nie przepada i pokazuje swoim ciałem NIE. Nie naciskajmy, żeby dziecko dało całusa babci, kiedy ono nie chce, tylko po to, żeby sprawić babci przyjemność. To są też te wszystkie sytuacje, kiedy dziecko mówi, że czegoś nie chce np. zjeść, ubrać lub czegoś nie lubi, czuje się z czymś niekomfortowo.

2. Budować i wspierać bezpieczną więź z dzieckiem

Bezpieczna więź z dzieckiem pozwala mu w trudnej dla niego sytuacji przyjść do rodzica i opowiedzieć, co się stało, poprosić o pomoc.
Pozabezpieczna więź powoduje, że dziecko ma kłopot z tym, żeby właściwie rozpoznać zagrożenie. Dziecko, a szczególnie nastolatek, może być tak spragniony kontaktu z dorosłym, który go wysłucha, przyjmie takim, jakim jest, bez stawiania warunków i oczekiwań, że po prostu nie zauważy albo zignoruje niebezpieczne sygnały, np. to, że ktoś chce go wykorzystać.

3. Interesować się życiem dziecka – tym, co go interesuje, co jest dla niego ważne, jakie ma marzenia, jak coś widzi i przeżywa. Interesowanie się oznacza, że rodzic akceptuje świat dziecka, szanuje go, traktuje poważnie i nie próbuje na siłę go zmieniać.

4. Szanować prywatności dziecka – rodzice, szczególnie nastolatków wpadają czasem na pomysł, żeby szpiegować dziecko, przeszukiwać mu jego osobiste rzeczy, włamywać się na skrzynkę mailową czy podszywać się pod znajomych na portalach społecznościowych. Nawet jeśli w ten sposób zdobędą jakieś informacje o dziecku, to ujawnienie ich będzie odebrane przez nastolatka jako naruszenie jego prywatności, co może skończyć się utratą zaufania. To zaufanie trzeba potem odbudowywać latami. Narusza to więź, w wyniku czego nastolatek nie przyjdzie po pomoc do rodzica, kiedy będzie działo się coś złego.

5. Unikać straszenia dziecka – wydaje się, że strach jest naturalnym zabezpieczeniem przed różnymi zagrożeniami. Zwłaszcza, że naturalna dawka strachu czy niepokoju pozwala nam rozpoznać różne zagrożenia. Jednak celowe straszenie dziecka „niebezpiecznym światem” skutkuje lękowym nastawieniem i wcale nie sprawia, że dziecko będzie potrafiło zadbać o swoje bezpieczeństwo.

6. Rozmawiać więcej o normie niż o patologii – dziecko powinno zdecydowanie więcej wiedzieć o tym, co jest normą i jak powinno być, zanim dowie się, jakie zachowania od tego odbiegają.

7. Unikać sztucznego budowania autorytetu – nie warto wmawiać dziecku, że dorośli zawsze mają rację i zawsze trzeba ich słuchać. Dziecko powinno wiedzieć, że dorośli nie zawsze mówią prawdę i nie zawsze mają dobre intencje.

Dzieci muszą wiedzieć, jakie mogą być sytuacje zagrażające ich bezpieczeństwu, ale również co powinny zrobić, kiedy ktoś zachowuje się wobec nich w sposób podejrzany, bez względu na to, czy jest to ktoś nieznajomy czy znajomy. Warto, żeby wiedziały, na co mają uważać i co powinny zrobić w danej sytuacji. Na pewno roztaczanie nad dzieckiem parasola ochronnego nie poprawia jego poczucia bezpieczeństwa poza domem. Pomoże mu zaufanie rodzica co do tego, że ma kompetencje i umiejętności, aby stawić czoła trudnościom. Jeśli będą one dla niego zbyt obciążające, to bezpieczna więź z rodzicem spowoduje, że przyjdzie do niego, opowie co się dzieje i poprosi o pomoc.

Drogi Rodzicu,

z pewnością nie jesteś w stanie ochronić swego dziecka przed wszystkimi, przykrymi zdarzeniami, jakie niesie ze sobą życie. Możesz jednak zminimalizować ryzyko, uwrażliwić dziecko na pewne sygnały, dzięki którym zapali się czerwona lampka i przypomni Wasza rozmowa o bezpiecznych kontaktach z obcymi ludźmi.

Uprzejmie informujemy, że Funkcjonariusze Zespołu ds. Profilaktyki Społecznej Wydziału Prewencji Komendy Miejskiej Policji w Katowicach we współpracy z Urzędem Miasta Katowice są autorami kampanii społecznej pt.:" Nie bajka o porwaniu", która powstała po tragicznych wydarzeniach, do których doszło pod koniec maja br. w Katowicach. Jedenastoletni chłopiec został wówczas porwany w trakcie drogi powrotnej do domu przez nieznanego mu wcześniej mężczyznę.

Mając na uwadze wspomniane wydarzenie stworzyliśmy kampanię, która ma na celu poprawę poziomu bezpieczeństwa wśród dzieci. Naszymi działaniami chcemy zapobiec porwaniom, zagubieniom i ich konsekwencjom. W związku z powyższym Komenda Miejska Policji w Katowicach stworzyła film, w którym pokazuje prawidłowe zachowania dziecka, sposoby obrony przed napastnikiem oraz sposoby ucieczki. Ponadto, powzięte działania mają stanowić swego rodzaju zachętę do rozmowy rodziców ze swoimi dziećmi o bezpieczeństwie w kontakcie z nieznajomymi.

LINK DO FILMU: https//policja/pol/aktualności/20473/Nie-bajka-o-porwaniu.html

Źródła:

Agnieszka Stein. Dziecko z bliska idzie w świat. Wydawnictwo Mamania. Warszawa 2014.
https://dziecisawazne.pl/nie-rozmawiaj-z-nieznajomymi-nie-wystarczy-rozmowa-z-malgorzata-musial/
http://www.opiekujsiedzieckiem.pl/
https://portal.librus.pl/rodzina/artykuly/co-dziecko-powinno-wiedziec-o-kontaktach-z-nieznajomymi

: Kasia.M; Biblioteka rodziców; 22 maj 2023; Odsłony: 66; Rating:

( 0 Rating )

Reagowanie na dziecięce wulgaryzmy

Kiedy słyszymy przekleństwo z ust dziecka, zazwyczaj budzi to niesmak i sprzeciw. Wielu rodziców zastanawia się, co zrobić, gdy moje dziecko przeklina. Najpierw, warto zdać sobie sprawę z tego, że dziecko doskonale naśladuje zachowania dorosłych. W dodatku malec szybko orientuje się, że powtarzając wulgaryzmy zyskuje uwagę innych.

Dlaczego dzieci przeklinają?

Dzieci obserwują nas przez cały czas, nawet gdy wydaje nam się, że są zajęte czymś innym. Nasi podopieczni nie umieją jeszcze odróżnić zachowań właściwych od niewłaściwych, a przeklinając wywołują określoną reakcję – zazwyczaj złość lub rozbawienie osoby dorosłej. Zdarza się, że dzieci używają wulgaryzmów, aby testować rodzica – sprawdzić, jak daleko mogą się posunąć.

Poprzez przeklinanie dzieci często starają się zwrócić uwagę opiekuna, szczególnie gdy czują się samotne, bądź znudzone. U dwu-, trzylatków używanie wulgaryzmów może być bardziej nieświadome, jednak dzieci starsze stosują je celowo, bo wiedzą, że to zwiększa szansę na znalezienie się w centrum uwagi.

Czasem używanie przekleństw jest związane z poważniejszymi problemami u dzieci. Psycholog niedaleko Wołomina wspiera rodziców w tego typu trudnościach.

Jak reagować na przekleństwa dziecka?

Istnieje wiele metod na to, by poradzić sobie z przekleństwami u dzieci. Część z nich proponuje spokojne tłumaczenie dziecku, że przeklinanie jest niewłaściwe, inne sugerują, by takie zachowania ignorować. O tym, jak reagować na przekleństwa dziecka można przeczytać poniżej i wypróbować, który ze sposobów sprawdzi się w przypadku Twojego dziecka.

Kamienna twarz

Słysząc z ust dziecka wulgaryzm, nie reaguj. Dziecko dokładnie obserwuje Twoje reakcje – widząc choćby cień uśmiechu, będzie mieć świadomość, że znów udało mu się przyciągnąć Twoją uwagę.

Pobaw się słowami

Kiedy usłyszysz wulgaryzm nie mówi nic w rodzaju “Co powiedziałeś?” lub “Proszę, powtórz!” Zaproponuj mu za to słowną zabawę – gdy ono mówi przekleństwo na k…, udawaj, że słyszałeś inne słowo na tę samą literę, np. Kasia i spytaj “Gdzie jest Kasia?”

Wyznacz granice

Spróbuj wytłumaczyć dziecku, że wulgaryzm, którego używa nie jest niczym dobrym, a w dodatku nie ma zgody, by używać takich słów w Waszym domu. Pamiętaj, by zachować spokojny ton. Nie poddawaj się, jeżeli to nie zadziała od razu.

Naucz dziecko szacunku

Dzieci, próbując przyciągnąć uwagę innych, mogą przeklinać na obiedzie u cioci, placu zabaw czy w przedszkolu. Czasem robią to w akcie złości, gdy np. nie dostaną ulubionej zabawki. Wyjaśnij mu, że przekleństw nie wolno używać, by kogoś przezywać. Staraj się uczyć je szacunku do siebie i innych.

Pilnuj się

Dorosłemu również zdarza się tracić kontrolę i może nie słyszeć wypowiadanych przez siebie słów. Musimy jednak liczyć się z tym, że dziecko nas naśladuje. Staraj się maksymalnie pilnować, by nie wypowiadać przekleństw.

Wulgaryzmy to wyrazy, których używa wiele osób, więc nawet jeśli w Waszym domu się ich nie stosuje, dziecko w końcu gdzieś się na nie natknie – w szkole, na podwórku czy na ulicy. Zdarza się, że jest to problem przejściowy i któraś z podanych metod zadziała na dziecko. Jeżeli mimo wielu prób, wciąż nie możemy oduczyć dziecko przeklinania, może się okazać, że jest to związane z jakimś poważniejszym problemem. Wówczas potrzebna jest pomoc psychologiczna dla dzieci – specjalista z pewnością ustali z nami działania, które pomogą wyeliminować problem.

: Kasia.M; Biblioteka rodziców; 12 kwiecień 2023; Odsłony: 64; Rating:

( 0 Rating )

Aktywność ruchowa i jej wpływ na rozwój przedszkolaka

"Wpływ aktywności ruchowej na rozwój dziecka w wieku przedszkolnym"

Ruch jest takim przejawem życia, który towarzyszy człowiekowi od chwili narodzin. Jest czynnikiem kształtującym organizm człowieka i jego funkcje. Aktywność fizyczna jest szczególnie ważna u dzieci, które znajdują się w fazie intensywnego wzrostu, wzmacniania i doskonalenia. Występujący u dzieci, tzw. „głód ruchu” jest wyrazem podświadomej chęci zaspakajania tej potrzeby, zapewnienia niezbędnego czynnika stymulującego rozwój. Dlatego aktywność ta powinna być rozwijana już od najmłodszych lat. Ograniczenie aktywności ruchowej jest zdecydowanie niekorzystne, gdyż opóźnia rozwój dziecka. Aktywność ruchowa pełni cztery ważne funkcje:

a) Funkcję stymulacyjną.

Poprzez ruch mięśnie wykonujące pracę zwiększają swój przekrój, objętość, siłę i sprężystość. Równocześnie następuje wzmocnienie, pogrubienie i wzrost elastyczności i wytrzymałości ścięgien oraz więzadeł. Ruch sprzyja mineralizacji kości zwiększając ich masę (gęstość) i zarazem twardość i sztywność. Wysiłek fizyczny mobilizuje układ krążeniowo - naczyniowy. Występujące przy pracy mięśni większe zapotrzebowanie na transportowane przez krew środki odżywcze i tlen powoduje szybsze krążenie krwi i wzmożoną akcję serca, które wzmacnia się i rozbudowuje. Ruch uaktywnia układ oddechowy, gdyż płuca muszą wykonać zwiększoną pracę. Oddech przy wysiłku staje się głębszy i szybszy. Dzięki temu wzrasta pojemność życiowa płuc, a także ilość przyswajanego tlenu - więcej go dociera do rozwijających się narządów. Aktywność fizyczna pobudza dojrzewanie układu nerwowego. Przyspiesza to rozwój motoryczności. Dzięki ruchowi dziecko poznaje otaczający je świat, wzbogaca swoje doświadczenia, kształtuje pamięć i uwagę. Rozwija swoją samodzielność. Zabawy i ćwiczenia w grupie uczą zachowań prospołecznych - dziecko podporządkowuje się obowiązującym normom i zasadom.

b) Funkcję adaptacyjną

Przystosowanie organizmu dziecka do zmieniających się warunków życia: klimatu, temperatury, wilgotności, ciśnienia, warunków społecznych i materialnych, pracy, nauki, trudności dnia codziennego. Przez ruch i ćwiczenia fizyczne dziecko może hartować organizm, czyli zwiększyć granicę tolerancji na bodźce czy czynniki ze strony środowiska: zimno, ciepło, wiatr, wilgotność powietrza, warunki pracy i nauki, a także odporność na czynniki psychiczne (stres) i społeczne.

c) Funkcję kompensacyjną (wyrównawczą)

Ruch, jako czynnik korzystny, prozdrowotny ma zrównoważyć bilans bodźców działających na młody organizm. Ma wyrównać niekorzystne działanie takich bodźców, jak np.: telewizja, komputer. Wpływając na ożywienie organizmu aktywność fizyczna ma przywrócić niezbędną dla prawidłowego rozwoju organizmu dziecka równowagę czynników korzystnych i szkodliwych.

d) Funkcję korekcyjną

Działania korekcyjne stosuje się najczęściej u dzieci z wadami postawy, ale można je wykorzystywać u dzieci z otyłością, astmą czy niektórymi zaburzeniami układu krążenia. Funkcja korekcyjna jest wiec funkcją terapeutyczną i leczniczą.

Należy pamiętać, że aktywność ruchowa to ważny element:

- prawidłowego rozwoju organizmu, jego układów i narządów;

- rozwijania funkcji i wydolności organizmu;  tworzenia poprawnej postawy i budowy ciała;

- przystosowanie do życia w otaczającym środowisku przyrodniczym i społecznym;

- zapobieganie chorobom;

- rozwoju psychicznego i społecznego;

- terapii wielu zaburzeń i chorób.

Ruch sprzyja także rozwojowi umysłowemu oraz kształtowaniu woli i charakteru. Ruch trenuje nie tylko mięśnie, lecz również umysł i psychikę. Dostarcza doświadczeń przestrzeni, czasu, schematu własnego ciała, koordynacji wzrokowo - ruchowej, wyostrza zmysł wzroku i słuchu. Dzieci w ruchu poznają nowe przestrzenie i jej granice, nie tylko w rozumieniu otoczenia fizycznego, lecz także społecznego. Zespołowe gry i zabawy ruchowe uczą umiejętności społecznych: współdziałania w grupie, zdrowego współzawodnictwa, umiejętności radzenia sobie z sukcesem i porażką, rozwiązywania konfliktów, dokonywania wyboru i krytycznego patrzenia na siebie, podporządkowania celów jednostki - celom grupy. Ruch w sferze społeczno - wychowawczej kształtuje życzliwy stosunek do ludzi, przyczynia się do wzrostu zainteresowań oraz uczy konsekwencji w osiąganiu celów.

Dlaczego warto ćwiczyć i być aktywnym fizycznie?

Ruch sprawia, że dzieci mogą:

a) rozładować nadmierną energię;

b) dotlenić się - mózg stanowi tylko 2 % wagi ciała człowieka, ale potrzebuje ok. 25 % tlenu. Świeże powietrze poprawia znacznie koncentrację uwagi;

c) trenować zmysł równowagi - dzięki huśtaniu się, balansowaniu na murkach, chodzeniu po leżącej na ziemi linie, jeździe na rolkach, deskorolce, rowerze dzieci ćwiczą równowagę;

d) ruch jest lekiem na bezsenność - umiarkowane ćwiczenia mogą zlikwidować kłopoty ze snem. To dobry lek na bezsenność i nocne niepokoje. Poprawa snu jest efektem psychicznego i fizjologicznego odprężenia po wysiłku. Dzieci nadpobudliwe, wrażliwe oraz nocne marki będą łatwiej zasypiały i spokojniej spały, jeżeli w ciągu dnia dostarczymy im okazji do intensywnego ruchu.

e) polepsza nastrój - ćwiczenia fizyczne poprawiają stan układu nerwowego i wpływają na układ hormonalny. Dlatego ruch polepsza nastrój i przepędza ponure myśli, pomaga uspokoić emocje, rozładowuje napięcie i stres, ułatwia relaks. Podczas wysiłku fizycznego w mózgu powstają endorfiny zwane hormonami szczęścia.

f) rozwijać samodzielność, równowagę emocjonalną, hart psychiczny, odporność na stres, umiejętność psychicznej adaptacji do zmieniających się warunków, poczucie odpowiedzialności, zdyscyplinowanie i wytrwałość w pokonywaniu trudności.

Ruch pozwala ponadto zapobiegać wielu chorobom, takim jak: wady postawy, nerwice, otyłość, niewydolność mięśniowa, cukrzyca itp. Aktywność fizyczna jest najlepszym antidotum na wiele dolegliwości związanych z cywilizacją. Wygodny tryb życia w komforcie cywilizacyjnym, stronienie od rekreacji ruchowej i sportu są najważniejszymi przyczynami nieprawidłowości rozwojowych, wad postawy, nerwic, otyłości, niewydolności mięśniowej, zaparć, cukrzycy, choroby nadciśnieniowej i wielu innych tzw. „chorób cywilizacyjnych”. Ortopedzi ostrzegają, że wśród najmłodszych coraz częściej występują wady postawy: skrzywienie kręgosłupa, koślawe kolana i płaskostopie. Dzieci potrzebują więcej ruchu. Jest on naturalną potrzebą człowieka, która została stłumiona przez złe nawyki cywilizacyjne. Dzieci coraz więcej czasu spędzają przed telewizorem czy komputerem. Każde dziecko musi mieć czas i okazję by biegać, skakać, grać w piłkę, wędrować po lesie, pływać, wspinać się.

Co robić, aby pomóc dzieciom, które unikają aktywności ruchowej?

- Przede wszystkim należy stwarzać okazje do ruchu i razem z dzieckiem bawić się.  Trzeba szukać takich form aktywności, które sprawiają dziecku zadowolenie i radość.

- Podczas wspólnych zabaw należy dzieci motywować, zachęcać poprzez przekonywanie i chwalenie za najdrobniejszy sukces.

- Nigdy nie wolno zmuszać dziecka do aktywności fizycznej, natomiast warto znaleźć wśród rówieśników dziecko z takimi samymi możliwościami ruchowymi i w trakcie wspólnych zabaw (ćwiczeń) chwalić za podejmowane próby.

Dzięki temu wzrośnie samoocena dziecka a z czasem i satysfakcja z pokonywania własnej słabości.

Wskazówki dla rodziców:

- bądź dla dziecka przykładem - sam/sama podejmuj aktywność fizyczną;

- planuj i organizuj aktywność ruchową wspólnie z dzieckiem;

- stwórz dziecku warunki do podejmowania aktywności fizycznej;

- pozwól dziecku na samodzielny wybór rodzaju aktywności;

- rozmawiaj, dowiedz się dlaczego dziecko lubi bądź nie lubi uprawiać sportu;

- chwal za podejmowanie aktywności ruchowej;

- doceniaj wysiłek dziecka, motywuj go do podejmowania dalszych aktywności ruchowych.

Aktywność fizyczna ma bardzo pozytywny i duży wpływ na zdrowy i prawidłowy rozwój każdego człowieka. Zwłaszcza dzieci, których potrzeby ruchowe są wielkie (średnio 5 godzin dziennie), powinny wykorzystywać każdą okazję na uprawianie aktywności ruchowej jak i aktywny odpoczynek. Ważne jest by przede wszystkim dorośli dawali dzieciom dobry przykład dbania o swoje ciało i zdrowie oraz sprawność fizyczną i psychiczną. Uczmy je prawidłowych nawyków i wzorców ruchowych. Pomóżmy im poznawać możliwości ludzkiego ciała i odkrywać tajemnice skryte w ich małych organizmach.

Opracowała Agnieszka Kotarba

Literatura:

1. Białas L., ''Ruch bramą do nauki", Bliżej Przedszkola, 2009, nr 5.

2. Fall - Ławryniuk M., "Ciało i umysł lubią ruch", Bliżej Przedszkola, 2009, nr 6. 3. Gniewkowski W., Wlaźnik K., "Wychowanie fizyczne", WSiP, Warszawa 1990. 4. Nadachewicz K., "Rola nauczyciela w rozwoju ruchowym dziecka", Wychowanie w przedszkolu, 2009, nr 10.

5. Owczarek S., "Gimnastyka Przedszkolaka", WSiP, Warszawa 2001.

6. Pasternak A., "Fit, czyli w dobrej formie. Kultura fizyczna przedszkolaka", Bliżej Przedszkola, 2010, nr 12.

7. Wlaźnik K., "Wychowanie fizyczne w przedszkolu", Przewodnik dla nauczyciela

: Kasia.M; Biblioteka rodziców; 08 marzec 2023; Odsłony: 62; Rating:

( 0 Rating )

Reklamy i ich wpływ na rozwój dziecka

Instytut Matki i Dziecka nie zaleca oglądania telewizji dzieciom poniżej 18 miesiąca życia. Dlatego niemowlęta nie powinny oglądać telewizji, a nawet innych urządzeń z ekranem, takich jak smartfony i tablety. Oglądanie telewizji nie jest również zalecane dla starszych niemowląt i małych dzieci.

Oglądanie telewizji a reklamy

Reklamy oglądamy każdego dnia, dotyczy to zarówno dorosłych, jak i dzieci. Głównym celem reklamy jest przede wszystkim zachęcanie do zakupów ale nie jest to jedyny cel. Statystyki pokazują ilość reklam i zwiastunów podczas jednego dnia na poszczególnych stacjach: 254, 207 a nawet 523 reklamy. Zwiększoną ilość można zauważyć w godzinach największej oglądalności (od godziny 17:00 do godziny 22:00). Często różne programy telewizyjne, również te dla dzieci w środku audycji mają nadawane reklamy. Dziecko oglądając ten program nie może uniknąć ich obejrzenia. Reklamy te dotyczą rzeczy pożądanych przez dzieci i rodziców. Niestety w efekcie dziecko nie skupia się na tym jaki program/bajkę oglądało, tylko myśli czy rodzice kupią mu rzeczy z reklamy. Czas umieszczony między programami, nazywamy „czasem pustym”, wypełniony jest wypowiedziami prezenterów oraz przede wszystkim reklamami i zwiastunami.

Bardzo dużo czasu zabiera dzieciom oglądanie reklam. Według badań w USA czas reklamowy jaki oglądają dzieci wynosi 3 godziny. W Polsce zaś, jeśli dziecko ogląda telewizję powyżej 15 godzin tygodniowo, to ok 2 godz. spędza podczas oglądania reklam.

Dzieci bardzo chętnie oglądają reklamy i stanowią znaczną część odbiorców. Zwłaszcza dzieci w wieku przedszkolnym jednogłośnie lubią i akceptują reklamy. Reklamy skierowane do dzieci są dostosowane do ich gustu: filmy krótkie, żywe kolory, proste teksty, zazwyczaj pogodny nastrój, występowanie postaci z bajek. Reklamy mają ogromny wpływ na dzieci. Po ich obejrzeniu dzieci nabierają chęci do kupowania rozmaitych produktów zwłaszcza słodyczy i zabawek. Dużo reklam jest adresowanych wprost do dzieci. Mają one zamierzony cel. Nawet jeśli nie dochodzi do zakupu dzieci pod wpływem reklam naśladują oglądanych bohaterów.

Literatura ukazuje wpływ reklamy:

– zamierzony (dokonywanie przez dzieci zakupów produktów reklamowych oraz nakłanianie przez dzieci rodziców do zakupu)

– niezamierzony (naśladowanie różnych zachowań oglądanych w reklamach)

Bardzo trudno jest zbadać wpływ konkretnej reklamy na psychikę dziecka. W okresie dzieciństwa postawy dopiero się kształtują a wpływ przeżyć związanych z oglądaniem reklam może mieć duże znaczenie dla tworzonych orientacji życiowych, zwłaszcza niepokojących postaw tj. konsumpcjonizm, łakomstwo czy agresja. Wśród dzieci, zachowania prezentowane z reklam, są często akceptowane, pożądane oraz dają powodzenia u innych rówieśników i stają się tendencją do „być” lub „mieć”.

Drodzy Rodzice! Ważne jest abyśmy dostosowywali ilość i treści oglądanych bajek/programów do wieku dziecka. Oglądanie telewizji w nadmiarze niekorzystnie odbija się na różnych sferach życia i funkcjonowania dzieci: powoduje zaburzenia snu, wpływa na obniżenie nastroju, sprzyja pogorszeniu kontaktów z rówieśnikami. Całkowite wyeliminowanie telewizji z życia jest praktycznie niemożliwe, nie jesteśmy w stanie zamknąć swoich dzieci pod kloszem i zakazać im patrzenia na szklany ekran. Odbiornik telewizyjny w żaden sposób nie powinien być czymś tajemniczym i zakazanym. Mądre dawkowanie i rozsądny wybór kanałów z pewnością nie zaszkodzi, pod warunkiem, że u dziecka wykształciły się już takie cechy, jak własna aktywność, kreatywność i wyobraźnia. Trzeba jednak pamiętać, że małe dzieci nie tracą niczego istotnego, jeśli nie oglądają telewizji, zyskują jedynie więcej czasu na poznawanie świata.

Źródło:

M. Braun-Gałkowska „Dziecko osaczone przez reklamy” [w] Izdebska J., (red.), Media elektroniczne w życiu dziecka w kontekście wartości wychowawczych oraz zagrożeń, Trans Humana, Białystok 2008.

Strona 2 z 8

Przedszkole i Żłobek Nr. 2

Biblioteka rodzica