Słoneczna pogoda za oknem zachęca nas do wyjścia z domu. Maluchy chętnie spędzają czas na świeżym powietrzu. A my, rodzice, zastanawiamy się jakie zabawy i aktywności zaproponować dziecku.

Wybór jest ogromny, możemy jeździć i zwiedzać różne miejsca. Wybierać ciekawe kierunki spacerów, urządzać pikniki i wiele innych. Ale prawda jest taka, że nikt z nas nie ma codziennie czasu na organizowanie licznych atrakcji. Zazwyczaj wybieramy się z dzieckiem na plac zabaw. Wydawałoby się, że nudny i oklepany… Nie dla dziecka i jego ROZWOJU!

Dlaczego dzieci lubią zabawy na placu zabaw?

Plac zabaw, to miejsce, w którym cały czas się coś dzieje. Można wybierać różne aktywności, decydować o ich kolejności i tworzyć swój własny „tor przeszkód”. Podczas zabawy można też obserwować co dzieje się dookoła i poznawać otaczający świat. Maluchy mają okazję poznać inne dzieci i spróbować pierwszych wspólnych zabaw. Ale przede wszystkim ważna jest ZABAWA!

Od kiedy na plac zabaw?

Pierwszy wypad na plac zabaw można zorganizować, kiedy maluch potrafi już samodzielnie siedzieć. Z pomocą rodzica może już spróbować niektórych aktywiści na placu zabaw. Można posadzić dziecko na huśtawce z barierkami dookoła i spróbować je delikatnie pohuśtać. Asekurować malucha podczas zjazdu ze zjeżdżalni czy wspólnie pokręcić się delikatnie na karuzeli. Świetnym pomysłem będzie też piaskownica, o ile będziemy cały czas pilnować, żeby maluch nie brał do buzi piasku. Mimo, to warto powoli zaznajomić malucha z placem zabaw. Pokazywać do czego służą poszczególne rzeczy i budować pozytywne doświadczenia. Zachęcać dziecko do aktywności, ale do niczego nie zmuszać!

Korzyści dla dziecka z zabawy na placu zabaw

Plac zabaw, to wspaniałe miejsce, dostarczające wielu wartościowych bodźców sensorycznych. Dziecko w naturalny sposób rozwija motorykę dużą i małą, stymuluje zmysły fundamentalne: równowagę, dotyk i propriocepcje. Podczas zabaw obie półkule mózgu ze sobą współpracują.

Jakie jeszcze korzyści daje dziecku zabawa na placu zabaw?

• Rozwój równowagi i koordynacji ruchów
• Poznawanie możliwości własnego ciała
• Nauka upadku i ochrony przed nim
• Rozwój struktur neuronalnych, co przekłada się na sprawniejszą prace mózgu
• Rozwijanie umiejętności planowania swojego ruchu
• Nauka orientacji w przestrzeni
• Budowanie mięśni
• Nabywanie umiejętności balansowania ciałem
• Możliwość wypróbowania swojej siły
• Rozwijanie kreatywności i wyobraźni

Ponadto zabawa na placu zabaw może działać na dziecko relaksująco i je odprężać. Daje również możliwość zawierania nowych znajomości i uczy współpracy.

Długofalowe korzyści dla dziecka

Obszary, które dziecko rozwinie podczas zabaw na placu zabaw, w przyszłości będą przekładać się na naukę umiejętności szkolnych oraz ogólną umiejętność naukę nowych rzeczy. Zabawy ruchowe rozwijają integrację sensoryczna, rozbudowują siatkę połączeń neuronalnych, a tym samym usprawnia pracę mózgu. Dzięki temu, w późniejszym czasie nauka sprawia dziecku mniej trudności i jest o wiele przyjemniejsza.

Dlatego drodzy rodzice, jeśli nie macie akurat siły na organizowanie dziecku specjalnych atrakcji, bez wyrzutów sumienia idźcie razem na plac zabaw! To jedna z najprostszych i najlepszych rzeczy jakie możecie zrobić.

źródło: www.sensozaur.pl

Lista przykładowych objawów wskazujacych na ryzyko zaburzeń SI u dziecka:

• dziecko jest mało aktywne ruchowo, rzadko proponuje zabawy o charakterze ruchowym i niechętnie w nich uczestniczy;
• ma kłopoty z samodzielnym ubieraniem się (zwłaszcza z zapinaniem guzików, sznurowaniem butów), z korzystaniem z toalety;
• potyka się i upada częściej niż rówieśnicy
•  ma kłopoty z rzucaniem i łapaniem piłki;
• ma kłopoty z cięciem nożyczkami, rysowaniem po śladzie, kalkowaniem;
• ruchy   dziecka   sa   niezgrabne   –   zbyt   zamaszyste, kanciaste, nieprecyzyjne;
• niewłaściwie lub wręcz dziwacznie trzyma różne przedmioty codziennego użytku (nożyczki, sztućce, przybory do pisania );
• ma kłopoty ze skakaniem na jednej nodze;
• częściej niż inne dzieci w jego wieku odwraca znaki graficzne;
• podczas siedzenia ma trudności z utrzymywaniem głowy w pozycji pionowej, podpiera ja ręka, kładzie na stoliku itp.;
• sprawia wrażenie słabego, szybko się męczy;nieprawidłowo stoi, siedzi;
• ma skoliozę lub inna wadę kręgosłupa;
• często myli stronę prawa i lewa w obrębie własnego ciała i w przestrzeni;
• ma kłopoty ze wskazaniem części ciała;
• sprawia wrażenie, jakby nie słyszało (nie rozumiało), co się do niego mówi;
• trudno się koncentruje, łatwo się rozprasza;
• jest nadruchliwe, nie może usiedzieć w jednym miejscu;
• w nowym miejscu czuje się zagubione, potrzebuje sporo czasu, by zdobyć orientację w otoczeniu;
• przejawia duży lęk przed upadkiem lub wysokościa;
• wchodzac i schodzac po schodach, częściej niż inne dzieci trzyma się poręczy, jest niepewne;
• wchodzi po schodach, dostawiajac nogi do siebie na każdym stopniu;
• nagłe dotknięcie (popchnięcie z tyłu) wywołuje u dziecka „reakcję alarmowa” niewspółmierna do siły bodźca;
• nie lubi siedzieć, bawić się blisko innych dzieci, sprawia wrażenie odludka;
• podczas słonecznego dnia często mruży oczy, narzeka na ostre światło;
• nie lubi pewnych ubrań ze względu na rodzaj materiału, metki;
• nie lubi karuzeli lub huśtawki;
• okazuje niepokój, gdy ma oderwać nogi od podłoża, wejść na wysokie schody, na drabinkę, usiaść na wysokim stołku;
• cierpi na chorobę lokomocyjna;
• źle toleruje czesanie, mycie głowy, podczas mycia zębów ma od- ruch wymiotny;
• nie lubi pewnych dźwięków, hałasu;
• zwraca szczególna uwagę na zapachy, nawet jeśli inni ich nie czuja;
• ma trudności z samodzielnym żuciem i przełykaniem pokarmów (preferuje dania papkowate), z samodzielnym piciem; nie lubi pokarmów o określonej konsystencji, grudkowatych,
• nawet drobne urazy wywołuja gwałtowna reakcję i długotrwałe narzekania;
• długo uczy się nowych umiejętności, np. jazdy na rowerze, rolkach, pływania i ma trudności z ich opanowaniem;
• podczas gimnastyki lub rytmiki wielu ćwiczeń nie jest w stanie wykonać lub wykonuje je nieporadnie;
• ma słabe wyczucie odległości – często staje zbyt blisko innych ludzi, przedmiotów;
• nie lubi dziecięcego baraszkowania z rodzicami lub rodzeństwem, nie lubi turlać się po podłodze, podskakiwać, robić fikołków;
• później niż inne dzieci zaczęło mówić;
• często przytrafiaja mu się przykre przygody, np. rozlanie mleka, stracenie wazonu, rozsypanie cukru;nieumyślnie wchodzi lub wpada na meble, ściany, inne

Jeśli u dziecka występuje kilka lub kilkanaście z ww. objawów, wskazana jest diagnoza integracji sensorycznej.

źródło: zasoby Internetu 

Rozwój integracji sensorycznej u małego dziecka zależy od wielu czynników:

• właściwości i tempa rozwoju układu nerwowego,
• doświadczeń gromadzonych przez dziecko,
• otoczenia, w jakim dziecko przebywa (przedmioty i osoby)

• Właściwości i tempo rozwoju układu nerwowego:Właściwości układu nerwowego zmieniaja się wraz z wiekiem dziecka. Niemowlę ma jeszcze niedojrzały układ nerwowy. Względnie dobrze radzi sobie z odbiorem wrażeń zwiazanych z dotykiem i czuciem równo- wagi (odpowiedzialny za to jest zmysł przedsionkowy). Już w łonie matki dziecko odbiera różnorodne wrażenia zwiazane z ruchem, poło- żeniem i odczuwaniem grawitacji. Wcześnie dojrzewa również zmysł dotyku. Dziecko w okresie rozwoju płodowego porusza się w wodach płodowych najpierw swobodnie, potem wrażenia dotykowe zmieniaja się, ponieważ ma coraz mniej miejsca w macicy. Intensywne doświadczenia dotykowe dziecko gromadzi w czasie porodu, jeśli odbywa się on droga naturalna.W pierwszych tygodniach życia doświadczenia niemowlęcia zwiazane z dotykiem, czuciem równowagi i ruchem w przestrzeni również sa intensywne (podczas pielęgnacji – przewijania, kapania, trzymania na rękach, karmienia). Stopniowo niemowlę uczy się łaczyć te wrażenia. Brane na ręce (bodźce dotykowe odbierane z powierzchni ciała i czucie głębokie), układane w odpowiedni sposób (wrażenia przedsionkowe i z czucia głębokiego) i czujac zapach mamy (wrażenia węchowe), zaczyna szukać piersi.Zmysł wzroku w życiu płodowym odbiera wrażenia zwiazane z natę- żeniem światła. Po narodzeniu niemowlę powoli uczy się reagować na kolory, kształty, stopniowo zaczyna spostrzegać odległość i głębię.Kompetencje ruchowe – świadomość ruchu, kierowanie ruchami swojego ciała, celowe wykonywanie ruchów – niemowlę ćwiczy w trakcie swojej swobodnej aktywności. Kilkudniowe niemowlę leżace swobodnie na kocyku porusza raczkami i nóżkami w sposób chaotyczny, nie potrafi jeszcze skoordynować ich ruchu tak, by złapać zabawkę, która jest bardzo blisko, ani też przesunać się w jej kierunku. Reaguje za to gwałtownie, gdy ktoś pociagnie za kocyk. Dzieje się tak dlatego, że jego aktywność ruchowa zdeterminowana jest reakcjami odruchowymi.Odruchy, czyli wrodzone, stereotypowe odpowiedzi na specyficzne bodźce, wspieraja system reagowania dziecka do czasu, gdy zostana utworzone połaczenia z wyższymi ośrodkami mózgu. Niemowlę gromadzi wrażenia z poszczególnych zmysłów (wzroku, słuchu, węchu itp.), ale ma jeszcze trudności z ich wzajemnym powiazaniem, czyli integracja. Wraz z wiekiem procesy te przebiegaja coraz sprawniej. 
• Doświadczenia gromadzone przez dziecko:Oczywiste jest, że dzięki różnorodnym doświadczeniom dziecko doskonali pracę poszczególnych narzadów zmysłowych. Niemowlę potrzebuje wykonać odpowiednio wiele prób, by w końcu przesunać się i dosięgnać leżaca w pobliżu grzechotkę. Potrzebuje leżeć na brzuszku, żeby nauczyć się, jak przewrócić się na plecy.Przedszkolak, który chce zrobić pajacyka z kolorowego papieru, musi wcześniej nauczyć się prawidłowo trzymać nożyczki, np. tnac w domu stare gazety. Musi też mieć odpowiednio wiele doświadczeń zwiaza- nych z tym, jak wyglada jego ciało, z jakich części się składa, jak sa one umiejscowione względem siebie.
• Otoczenie, w jakim przebywa dziecko:Właściwie zorganizowane otoczenie będzie sprzyjać prawidłowemu rozwojowi zmysłów dziecka i integracji gromadzonych przez dziecko wrażeń zmysłowych (sensorycznych).

Gdy układ nerwowy nie radzi sobie z wrażeniami...

Dziecko w wieku przedszkolnym ciagle doskonali swoje umiejętności sensomotoryczne.

• Trzylatek ma już opanowane podstawowe umiejętności ruchowe. Coraz lepiej radzi sobie z samoobsługa, zaczyna sprawniej łapać równowagę.
•  Czterolatek ma duża potrzebę Stopniowo doskonali umiejętności zwiazane z dużą motoryka – naśladowanie ruchów, podskakiwanie, skakanie i stanie na jednej nodze. Polepsza się jego uwaga słuchowa, dzięki czemu dziecko może angażować się w coraz dłuższe zadania.
• Pięciolatek uczy się precyzji i koordynacji ruchów ręki i oka, co pozwala mu coraz lepiej radzić sobie w zadaniach grafomotorycznych coraz lepsza uwagę wzrokową i słuchową. Cały czas potrzebuje jednak dużej dawki aktywności ruchowej. Poprzez doświadczenia zwiazane z ruchem i dotykiem przedszkolak rozwija poczucie schematu ciała i orientacji w przestrzeni.

Dziecko sześcio-, siedmioletnie zazwyczaj ma już dobrze ukształtowane mechanizmy integracji sensorycznej. Dzięki temu nie ma problemów z koordynacja wzrokowo-ruchowa, prawidłowym siedzeniem przy stoliku, poprawnym trzymaniem narzędzia pisarskiego. Potrafi się skoncentrować i nie jest podatne na „rozpraszacze” w otoczeniu. Dojrzałe procesy integracji sensorycznej nie hamuja procesu osiagania gotowości szkolnej dziecka.

źródło: zasoby Internetu

Twoje dziecko ma chorobę lokomocyjną?

Przyczyną takiej reakcji może być nadwrażliwość przedsionkowa. Jest to zaburzenie modulacji sensorycznej. Układ przedsionkowy koordynuje ruchy: ciała, głowy oraz oczu. Pozwala m.in.: balansować ciałem na równoważni, bujać się na huśtawce, łapać równowagę w momencie potknięcia się oraz koordynować ruchy obu stron ciała.

Nadwrażliwość przedsionkowa może przybierać wiele form m.in.: może występować choroba lokomocyjna, lęk wysokości, nietolerancja niektórych aktywności na placu zabaw (huśtanie się, zjeżdżanie na zjeżdżalni), niepewność na ruchomych schodach, strach przed oderwaniem stóp od podłoża. Zaburzenia układu przedsionkowego prowadzą np. do problemów z uczeniem się, do zaburzeń emocjonalnych, do zaburzeń związanych ze sprawnością ruchową.
Jak pomóc dziecku z nadwrażliwością przedsionkową? Jest wiele form pracy z dzieckiem, które mogą wspierać jego rozwój, są to m.in.
• skakanie na skakance
• turlanie się po podłodze w różnych kierunkach
• huśtanie i ciąganie dziecka w kocu
• przeskakiwanie przez przeszkody
• skakanie na piłce (w przód, w tył, na boki)
• skoki – obunóż, na jednej nodze

źródło: www.krolik-olsztyn.pl

Każdy z nas jest indywidualną istotą zmysłową, która przez całą dobę przetwarza napływające do niej bodźce. Integracja owych sygnałów ma wpływ na nasze postrzeganie świata, kształtuje naszą rzeczywistość i wpływa na nasze zachowania. Problem zaburzeń związanych z integracją sensoryczną dotyka nas wszystkich, w mniejszym bądź większym stopniu.

Poniżej znajduje się kilka prostych i przyjemnych sposobów na wsparcie dziecka, które przejawia trudności z zakresu integracji sensorycznej. Zachęcamy do wspólnego ćwiczenia, które pozwoli na odczucie na “własnej skórze” oddziaływania różnych bodźców, jak również wpłynie na pogłębienie relacji z dzieckiem.

Układ dotykowy:

1. „Dotykowe pudełko”:

weź pudełko po butach lub poszewkę na poduszkę, umieść w środku różne przedmioty, po czym poproś dziecko, by wkładając rękę do pudełka spróbowało zgadnąć, jakiego przedmiotu dotyka.

2. Zabawa w kąpieli:

zachęcaj dziecko do używania podczas kąpieli różnych rodzajów gąbek, mydeł i ręczników. Zaproponuj maluchowi myjki o różnych fakturach, gąbki o odmiennych kształtach, możesz też dodać do kąpieli odrobinę krochmalu z mąki ziemniaczanej.

3. „Naleśnik”:

ciasno zroluj dziecko w koc, bawiąc się w smarowanie i zawijanie naleśnika.

4. Wspólne gotowanie:

stwarzaj dziecku jak najwięcej okazji do wspólnego gotowania, mieszania, ugniatania różnego rodzaju ciast.

5. Degustacja:

zachęcaj dziecko do próbowania nowych potraw, o różnych smakach i konsystencji.

6. Malowanie dłońmi, stopami:

farbę przeznaczoną do malowania palcami możesz zmieszać z innymi materiałami, np. kaszą, piaskiem, ryżem itp. Stwórzcie też własną „farbę” z kisielu, galaretki czy pianki do golenia.

Układ przedsionkowy (odpowiedzialny m.in. za ruch i równowagę, napięcie mięśniowe, koordynację):

7. Skakanie na piłce:

wspólne zabawy na dużej nadmuchiwanej piłce, na której maluch/ dziecko będzie mógł usiąść i skakać.

8. Tor przeszkód:

stwórzcie wspólnie tor przeszkód, taki który będzie wymagał od dziecka pełzania, skakania, wspinania, turlania, celowania itp.

9. Huśtawki:

bujajcie się razem na różnego rodzaju huśtawkach (podwieszanych, wahadłowych, wiszących oponach).

10. Turlanie:

turlajcie się razem na kocyku, a latem z niewielkiej trawiastej górki.

11. Bieganie:

przypomnij sobie zabawę w berka; ścigajcie się, rozegrajcie mecz piłki nożnej czy koszykówki.

12. Skakanie:

zachęcaj dziecko do zeskakiwania z niewielkiego podwyższenia (np. pierwszego stopnia schodów), wskakiwania na oznaczone pole, grę w klasy, zabawę skakanką.

13. Bujanie w kocyku:

maluch/ dziecko kładzie się na rozłożonym dużym kocu, a dwie dorosłe osoby delikatnie bujają go na boki.

Układ proprioceptywny (tzw. czucie głębokie, dostarcza wrażeń z mięśni i stawów):

14. Siłowanie:

usiądź na podłodze i powiedz dziecku „Spotkałeś na swojej drodze ogromny kamień, spróbuj go przepchnąć”.

15. Ciągnięcie:

pozwól dziecku pchać wózek z zakupami czy spacerówkę.

16. Machanie i odbijanie:

zachęcaj dziecko do zabawy rakietą tenisową, do badmintona itp.

17. Chodzenie tyłem

18. Zabawa w “taczkę”:

dziecko opiera dłonie o podłogę, a ty chwytasz je za uda i prowadzisz niczym taczkę.

19. Nalewanie i przesypywanie:

pozwól dziecku na eksperymenty, niech przelewa płyny z kubeczka do kubeczka, przez lejek, a łyżeczką przesypuje drobne materiały (ryż, kaszę) do pojemników różnej wielkości i kształtu.

źródło: zasoby Internetu